Wet op de Kansspelen

In het arrest van 3 maart 1998, NJ 1999, 59, heeft de Hoge Raad poker aangemerkt als kansspel. In dit arrest heeft de Hoge Raad aangegeven dat het bepalend is wanneer de grote meerderheid van de spelers het resultaat van het spel van toeval af laat hangen. Poker en al haar varianten vallen hiermee onder de Wet op de Kansspelen (hierna: Wok) 

• Artikel 2 van de WoK geeft aan dat het niet verboden is voor gelegenheden als daarin bedoeld, die noch voor het publiek zijn opengesteld, noch bedrijfsmatig worden gegeven. Hier wordt de juridische behandeling van zogenaamde ‘home games’ geregeld. Thuis met een groepje mensen poker spelen is toegestaan wanneer de gelegenheid besloten is en niet bedrijfsmatig wordt gegeven. Bij het begrip beslotenheid moet worden gedacht aan de huiskamersituatie. Van bedrijfsmatig aanbod is sprake indien er op geregelde en stelselmatige wijze gelegenheid wordt gegeven (bijvoorbeeld door het huren van een zaal, het heffen van entree, adverteren, e.d.) Hier duidt  de term “stelselmatig” vooral op het georganiseerde karakter van het optreden. Het is niet van toepassing of de gelegenheid al dan niet gericht is op het maken van winst.
• Het is daarnaast ook niet verboden om in een openbare geledenheid (café, vereniging etc.) een pokerspel organiseren waarbij geen inleggeld wordt betaald, noch (verkapte) prijzen of premies van economische waarden worden uitgekeerd. Hierbij kan gedacht worden aan speluitleg, -instructie, oefensituatie of een ‘playmoney’-toernooi. Wanneer er dus geen sprake is van een inleg, noch van een prijs spreekt men van een gezelschapsspel en geldt er dus geen verbod voor de organisatie hiervan.